Istnieją co najmniej od czasów wizytacji Jana Łaskiego, czyli lat 1511-1523. W 1561 r. Stoczki były Stanisława Wolskiego, zięcia Jana Licińskiego (dziedzica dóbr Chojne), a może raczej jego żony Jadwigi. Ona to doznawszy wielu dobrodziejstw od M. Jana Tomickiego kasztelana gnieźnieńskiego darowała mu je na własność wraz z całymi dobrami Chojne i innymi posiadłościami w 1565 r.. W 1584 r. Stoczki należały do Mikołaja Tomickiego, syna Jana, kasztelana gnieźnieńskiego. W 1602 r. i 1605 r. Stoczki były Łukasza Tomickiego, bratanka Mikołaja. W 1607 r. właścicielem Stoczek był Stanisław Zapolski podsędek sieradzki, zm. w 1616 r., syn Benedykta. Warto wspomnieć, iż rzekomo jest on pochowany w kościele w Chojnem. Istnieją jednak przekazy (XIX w.) świadczące o spoczęciu jego zwłok u sieradzkich dominikanów. Po nim dobra przejął syn Zygmunt, zm. w 1651 r.. W 1687 r. właścicielem Stoczek był Kazimierz Aleksander Zapolski, podkomorzy sieradzki, syn Zygmunta. Kazimierz Zapolski przyrzekł swemu synowi, że sprzeda Stoczki i inne dobra za 50000 zł. Potwierdzenia sprzedaży nie odnaleziono, faktem jest jednak, że w ciągu 100 lat Stoczki przeszły na innych właścicieli. Prawdopodobnie byli to dziedzice Chojnego – Radliccy, Mielęccy, Walewscy, Wilkanowscy, Mączyńscy. W 1783-1784 r. właścicielem Stoczek był Pągowski. Od ok. 1802 r. do 1808 r. posesorem (zastawnikiem Stoczek był Jakub Walewski, podwojewodzi? piotrkowski, zm. w 1808 r. Pomiędzy 1843 a 1871 dziedziczką była Józefa Zachert, która poślubiła barona Tomasza Dangla w 1850 r.. Stoczki należały do dóbr Chojne wartych 121 tys. rbs (1871 ? ). Dangel zmarł w 1894 r. Stoczki przeszły wraz z dobrami Chojne na ich córkę Marię, która w 1883 r. w Warszawie poślubiła Ludwika Kiwerskiego, a potem Ignacego Lipskiego. Lipski rozparcelował dobra, zostawiając sobie tylko dwór z ogrodem i kilka włók ziemi. Część dóbr Stoczki (384 morgi i 280 prętów) sprzedano 30.3.1895 r. za 11585 rubli.

W 1775 r. w Stoczkach było 8 dymów, zaś w 1827 r. 10 domów i 77 mieszkańców.

Wg Słownika Geograficznego było 25 domów, 305 mieszkańców, 27 osad i 381 mórg we wsi, na folwarku zaś 3 domy, 7 mieszkańców i 445 mórg. Wg spisu powszechnego z 1921 r. było 56 domów i 352 ludności.

Na początku XVI w. wieś dawała dzięsięciny z łanów kmiecych kanonii gnieźnieńskiej, a z ról folwarcznych plebanowi w Strońsku. Do 1527 r. Stoczki należały do parafii w Strońsku, potem do utworzonej parafii w Chojnem.

Po rozbiorach Stoczki były w powiecie sieradzkim. Po utworzeniu gmin w Królestwie Polskim Stoczki trafiły do gm. Bogumiłów. W 1921 r. istniała kolonia Stoczki-Cerklina mająca 6 domów i 31 mieszkańców.

Za wsią, w lesie, stoi przydrożna kaplica, wybudowana podobno w miejscu rzezi pątników zmierzających na Jasną Górę, dokonanej przez kozaków, zapewne w II poł. XIX w.

            Skrupulatnie wpisywane informacje z ksiąg metrykalnych okresu Kodeksu Napoleona (1808-1825) dostarczają ciekawych informacji nt. budynków Stoczek i ich mieszkańców. Dowiadujemy się stamtąd, że w Stoczkach stała karczma, stara gorzelnia (zwana też starym browarem), folwark (nazywany czasem pańskim lub starym) i dwór, chyba tożsamy z folwarkiem i również zwany czasem starym. Na tę tożsamość wskazuje ten sam skład mieszkańców, poza tym np. w Dębołęce stary drewniany dwór stał się z czasem budynkiem folwarku. W gorzelni czy browarze zamieszkiwał tracz (wzm. 1814, 1816 i 1819), we dworze czy folwarku włodarz, borowy i owczarz.

            Udało się ustalić nazwiska niektórych pracowników folwarku i rzemieślników mieszkających w Stoczkach w latach 1808-1867.

Borowymi byli: Jan Rybalski (1809, leśniczy), Józef Rudnicki (1816), Bogumił Kamien Mroczny (1818, 1821), Karol Besser czy też Lepszy (1823, 1824), Franciszek Michalski (1825, 1828, 1830), Ludwik Piasecki (1830, 1832, 1834, 1836, 1838, 1839), Maciej Twardowski (1845), Paweł Kobza (1849, leśniczy lasów chojeńskich), Andrzej Maros (1856), Mateusz Wacinek (1856), Franciszek Sałata (1857), Andrzej Maros (1858), Mateusz Błasinek (1859), Jan Łakomy (1863).

Włodarzami byli: Jan Piskorski (1809, 1811, 1812), Wincenty Goździkiewicz (1816, 1819, 1822), Mikołaj Barański (1824, 1827).

Owczarzami byli: Florian Gołąbek (1817), Mikołaj Majchrzak (1819), Stanisław Frączczak (1828), Ignacy Gąsior (1830, owczarek), Kacper Wilkowski/Witkowski (1832, 1834, 1838), Marcin Przybylski (1839, 1842), Marcin Maciejewski (1843), Szymon Frankowski (1845), Wojciech Szoleski (1846), Grzegorz Szymański (1855), Józef Ważycha (1862, 1863).

Karczmarzami byli: Slamowicz (1810), Beyne? Jakubowicz (1813), Szymon Angielski (1822), Ludwik Piaskowski (1824, 1827), Jan Nawrocki (1832), Jakub Lemański (1847), Ludwik Pawłowski (1849), Bonawentura Biernacki (1854, 1857), Stanisław Kępiński (1861), Nepomucen Wieruszewski (1861, 1863), Wincenty Idzikoski (1864, 1867).

Ratajami byli: Stanisław Matysiak (1863), Józef Pierzakowski (1863), Wincenty Pierzakowski (1863).

Tracze: Karol Cypryniak (1809, 1812, 1814, 1816, 1819).

Cieśle: Wilhelm Manke (1863), Karol Resler (1865).

Mularze: Mikołaj Gabryś (1833, 1834, 1839).

Majster od spuszczania drzewa: Antoni Nowakowski (1847).

Pilarze: Ksawery Wojewódka (1867).

Stolarze: Józef Kuberski (1834), Tomasz Gierłoski (1865), Stanisław Krall (1867).

Szewcy: Bartłomiej Gębczyński (ok. 1796-1811), Maciej Szpanialski (1842).

Smolarze: Paweł Szczyński (1852), Jan Pietrzak (1856, 1858, 1861, 1862, 1865, 1867).

Szkudlarze: Franciszek Polaczek (1862, 1864, 1867).

Pojawiają się również wójt Marcin Lesiak (1810), ławnicy przysięgli Marcin Lesiak (1813), Marcin Brzeziński vel Tessarz (1826).